مرثیه ای آرام تقدیم به چهار غنچه ی پرپر شده ی مدرسه اسوه حسنه زاهدان ( یکتا،مونا،مریم،صبا)
لالا "یکتا"ی بی همتا،لالا زیبای در خوابم.
"صبا" را گو چه خوابیدی، "مونا" برخیز ،بی تابم.
گل "مریم" چه افسرده، چو سیلی از خزان خورده.
کم آورده،کم آورده،گل خشکیده در قابم.
چه شد گلهای زیبایم،نگو دیگر نمی آیم.
گل خوش رنگ و سیمایم،گل نایاب نایابم.
چرا خاموش خاموشی، مگر افتاده از هوشی.
چرا بر تن نمی پوشی،ز مخملهای مهتابم.
به شعرم چون غزل بودی، به باغم نغمه ی رودی،
چو حرف از کوچ فرمودی، فسرده همچو مردابم.
فراق بی امان امشب، نشان بی نشان امشب.
ز اشک دیدگان امشب،چو ماهی غرق در آبم.
غم آلاله ها دارم،غم شش ساله ها دارم.
از این غم، ناله ها دارم،ولی تسلیم اربابم.
محمود اله بخش» از شعرای سیستان و بلوچستان
درباره این سایت